Toeristen komen er nauwelijks op dit pleintje, want het ligt niet midden in het centrum maar nét iets daarbuiten. Het is kenmerkend voor de grootsheid van de stad: dergelijke monumenten en verhalen vind je overal daar. Het is zó schitterend, zo puur, het is zoals het hoort: verleden en heden bij elkaar. Dit is waarom ik zou van de stad hou. Dit is waarom ik er zo graag kom.
Ik ga eind mei, ik organiseer een taal- en cultuurreis naar mijn lievelingsstad. Vanwege dit soort dingen. Maar ook vanwege het eten. Het weer. De taal, de mensen, de geluiden.
We zitten vol, met 11 mensen gaan we dit beleven. Man wat heb ik er zin in. Ik zal foto’s maken, dan weet je een beetje wat ik bedoel. Oh ja: het is Florence. Stad van Dante. Van Ghiberti. Brunelleschi. Machiavelli. Petrarca. Boccaccio. Michelangelo, maar ook een beetje van Giambologna, Savonarola, of Batistuta, of van Matteo Renzi, de premier van het land. Van de renaissance, van de openheid, vrijheid. Het voelt altijd een beetje al thuiskomen daar.