Het pleintje om de hoek.

Het pleintje om de hoek van waar we slapen, is een soort ’tussenpleintje’. Niets bekends, niet heel groot, wel een soort overdekte markt. Het blijkt de Loggia del pesce te zijn, ooit ontworpen door de grote Giorgio Vasari, vriend en biograaf van Michelangelo maar natuurlijk groot kunstenaar. Het is hierheen verplaatst, want toen Italië vlak na de eenwording in 1861 kort hoofdstad werd, was er geen plek meer op de Piazza della Repubblica. Op hetzelfde pleintje vind je trouwens ook het woonhuis van Lorenzo Ghiberti, die de beroemde Paradijsdeur van het Baptisterium ontwierp. Google maar even.

Toeristen komen er nauwelijks op dit pleintje, want het ligt niet midden in het centrum maar nét iets daarbuiten. Het is kenmerkend voor de grootsheid van de stad: dergelijke monumenten en verhalen vind je overal daar. Het is zó schitterend, zo puur, het is zoals het hoort: verleden en heden bij elkaar. Dit is waarom ik zou van de stad hou. Dit is waarom ik er zo graag kom.
Ik ga eind mei, ik organiseer een taal- en cultuurreis naar mijn lievelingsstad. Vanwege dit soort dingen. Maar ook vanwege het eten. Het weer. De taal, de mensen, de geluiden.

We zitten vol, met 11 mensen gaan we dit beleven. Man wat heb ik er zin in. Ik zal foto’s maken, dan weet je een beetje wat ik bedoel. Oh ja: het is Florence. Stad van Dante. Van Ghiberti. Brunelleschi. Machiavelli. Petrarca. Boccaccio. Michelangelo, maar ook een beetje van Giambologna, Savonarola, of Batistuta, of van Matteo Renzi, de premier van het land. Van de renaissance, van de openheid, vrijheid. Het voelt altijd een beetje al thuiskomen daar.