Afgelopen seizoen, hij had goed geslapen en zijn beste vriend (die op 2500km afstand woont) glorieus ingemaakt met FIFA12, stond hij op en rekte zich uit. Hij keek naar de andere kant van het bed en grinnikte toen hij de blonde lokken en het naakte lijf van haar zag. Hij liep in adamskostuum richting badkamer en lachte overdreven naar zijn spiegelbeeld. Het beviel hem wel wat hij zag. Hij tikte twee keer op zijn linkerwang en drie keer op zijn rechter, pakte de tandenborstel en poetste zijn tanden zonder zijn blik van zijn spiegelbeeld af te halen. Knipoogje met links, boze frons, stoere pose. Het was goed, zo constateerde hij zelf. Toen hij terug de woonkamer inkwam, zag hij pas wat een rotzooi het was. Acht lege pizzadozen, lege bierblikjes, lampen nog aan en de gordijnen half open. Haar string lag op de bank en de Gucci-jas van John lag in de deuropening. De deur was gewoon open dus. Hij stopte met grinniken en kon niet anders dan hardop lachen. Wát een avond was het geweest. Hij wist niet dat Anselmo zóveel kon drinken, hij wist ook niet dat zij zó vreselijk passief zou zijn. Die vuurpijl was misschien achteraf niet zo’n heel goed idee maar ach, dat vuurtje was toch snel gedoofd. Er moest toch een beetje leven komen in deze saaie stad. De telefoon ging. De Bentley-dealer. Zijn Continental was klaar. Wilde hij em komen halen of zouden ze iemand sturen? Ik kom eraan, riep hij in de hoorn, voordat hij richting wc liep. God, wat moest hij toch nodig.
Afgelopen seizoen, hij had goed geslapen en nog vóór Ik hou van Holland zijn bed opgezocht, stond hij op en rekte zich uit. Hij keek naar de andere kant van het bed en bedacht zich ineens dat hij de wekkerradio nog in de keuken had liggen. Hij zette drie grote passen naar de deur van de slaapkamer en trok de rode badjas aan, die van twee jaar geleden, uit de finale. In de badkamer keek hij naar zichzelf. Poetste zijn tanden en pakte het scheermes. Beetje roest, maar kon vast nog wel een keertje. Niet dus: wondje in zijn nek. Beetje crème erop dan maar. Hij spoelde zijn mond met achtereenvolgens water en Listerine blauw en deed toen het licht uit. Toen hij terug de woonkamer inkwam, zag hij dat zijn trui nog over de stoel hing. Vast vergeten om gisterenavond in de kast te leggen. Hij rook eraan — nog fris – en legde hem op tafel. Hij bekeek het stapeltje recht geordende poststukken op de tafel en nam zich voor die vanmiddag even door te nemen en in een map te stoppen. Hij moest ook zijn broer nog bellen over morgen, want hij wist niet zeker of die al iets gekocht had voor hun moeder, die bijna jarig was. Hij grinnikte: waarschijnlijk had hij weer iets gekocht dat ze al had, zou niet de eerste keer zijn. Gelukkig had hij zelf het geheugen van zijn vader. De telefoon ging. Wout belde, of hij mee een stukje ging rennen. Ik ben over tien minuten bij je, riep hij in de hoorn, voordat hij richting tafel liep. Komt dat even goed uit: kan ik meteen de trui van gisteren aandoen.
28 juni 2012. Met een kiezelharde kopbal en een kanonskogel van het type magistraal schiet Mario Balotelli zijn land voorbij topfavoriet Duitsland en in de finale van EURO 2012. Duizend kilometer verderop kijkt Luuk de Jong ademloos toe, in zijn eigen huiskamer. Zelfde jaargang, zelfde maand. Mario is 15 dagen ouder. En mijlen verder.
Verscheen eerder op www.onzepool.nl tijdens Euro2012